sinirlerimize hakim olmayı öğrenmeliyiz:)

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çIktIgInda, uç yasIndaki oglunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasInI mahvettigini gormus. Hemen oglunun yanIna kosmus ve çocugun eline çekiçle vurmaya baslamIs. Biraz sakinlesince oglunu hemen hastaneye goturmus. Doktor, çocugun kIrIlan kemiklerini kurtarmaya çalIstIysa da elinden bir sey gelmemis ve çocugun iki elinin parmaklarInI kesmek zorunda kalmIs. çocuk ameliyattan çIkIp gozlerini açtIgInda, bandajlI ellerini fark etmis ve gayet masum bir ifadeyle, “BabacIgIm, kamyonuna zarar verdigim için çok uzgunum.” demis ve sonra babasIna su soruyu sormus: “ParmaklarIm ne zaman yeniden çIkacak?” BabasI eve donmus ve hayatIna son vermis...

Birisi masaya sut doktugunde ya da bir bebegin agladIgInI isittiginizde bu oykuyu hatIrlayIn. çok sevdiginiz birine karsI sabrInIzI yitirdiginizi anladIgInIzda, once biraz dusunun. Kamyonlar onarIlabilir, ama kIrIlan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarIlamaz; genellikle kisiyle performansI arasIndaki farkI goremeyiz. insan hata yapar. Hepimiz hata yaparIz. Fakat ofkeyle ve dusunmeden yapIlan seyler, insanI sonsuza kadar rahatsIz eder. Harekete geçmeden once durun ve dusunun. SabIrlI olun. AnlayIs gosterin ve sevin...

Cok dogru degil mi?